Προς έναν "άνθρωπο"!!!

H επιστολή που ακολουθεί μας την έστειλε ένας εκλεκτός φίλος της σελίδας μας, πολιτισμένος κάτοικος του χωριού Αγ.Νικόλαος (Μπούρτζι) Χαλκίδας. 

Του την «υπαγόρευσε», λίγο πριν πεθάνει, ένας σκύλος που είχε βρεθεί εγκαταλειμμένος λίγο έξω από το χωριό. Ο άνθρωπός μας προσπάθησε να τον σώσει, αλλά στάθηκε αδύνατον: το ζωάκι είχε περάσει τόσες κακουχίες, μόνο του στην ερημιά, που ξεψύχησε. Η επιστολή απευθύνεται στο «αφεντικό» του άτυχου σκύλου.

=================

«Αγαπημένο μου αφεντικό,
Αυτό το γράμμα που σου γράφω είναι το πρώτο αλλά και το τελευταίο της σύντομης ζωής μου. Αυτή τη στιγμή είμαι άρρωστος, κάτω από ένα θάμνο, στο κρύο, ανήμπορος, ούτε να σηκωθώ μπορώ για να βρω λίγη τροφή, λίγο νερό και λίγη ζεστασιά.
Με αγοράσατε μάλλον, είμαι ενάμισι έτους και βέβαια θέλατε ράτσα (εσείς άραγε τι ράτσα είσαστε;) και πήρατε λύκο, για να με δείξετε στους φίλους σας, μου δώσατε κι ένα όνομα, με ταΐσατε και με χαϊδέψατε (στην αρχή και όσο ήμουν μικρός πιο πολύ), μετά αρχίσατε να αδιαφορείτε και σιγά σιγά σας έγινα εμπόδιο, σας έγινα μπελάς.
Δεν είχατε ελευθερία κινήσεων και μετανιώσατε που με πήρατε στο σπίτι σας. Μετά αρχίσατε να με βρίζετε, να με κλοτσάτε και να μη με φροντίζετε πια.
Όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου, πήρατε τη μεγάλη απόφαση.

Την απόφαση να με διώξετε από το σπίτι σας και όχι να με δώσετε αλλού, σε μία άλλη, πιο στοργική οικογένεια, ή έστω σε κάποιο από τα λίγα, τα ελάχιστα σπίτια για αδέσποτα σκυλιά που υπάρχουν σ' αυτό τον τόπο.
Με φορτώσατε λοιπόν στο αμάξι σας (ή στο φορτηγάκι σας), με πήγατε κάπως μακριά από το σπίτι σας, για να μην μπορέσω να το βρω αργότερα,με παρατήσατε, πατήσατε γκάζι και αυτό ήταν...
Στην αρχή νόμισα ότι παίζετε μαζί μου, μετά περίμενα να γυρίσετε να με πάρετε πίσω, στο τέλος κατάλαβα ότι έμεινα μόνος μου.

Βράδιασε και άρχισα να κρυώνω, μετά πείνασα και δίψασα, αλλά δεν ήξερα να βρω μόνος μου τροφή και νερό, δεν γεννήθηκα "αδέσποτος", μέχρι τώρα λίγο-πολύ κάτι μου πετάγατε από τα αποφάγια σας, ήμουν ανήμπορος να σταθώ μόνος μου, χωρίς βοήθεια.
Άραξα κοντά σ' ένα σπίτι που είχε ένα σκυλάκι, αλλά με διώξανε. Πήγα σε άλλο, αλλά έπαθα τα ίδια. Παραλίγο να με πατήσουν και μερικά αμάξια, δεν ήξερα πού να πάω και πού να κρυφτώ.

Πέρασαν έτσι μερικές απελπισμένες μέρες πείνας και δυστυχίας, αλλά εγώ ακόμη σας περίμενα, δεν χώραγε στο νου μου ότι με εγκαταλείψατε έτσι, χωρίς λόγο.

Μετά ήρθαν τα χιόνια, κρύωνα πιο πολύ, δεν μου έδινε κανείς σημασία, ήμουν άλλο ένα αδέσποτο, περιττό πλάσμα, που εμπόδιζε την κυκλοφορία παιδιών, πεζών και αμαξιών. Ήμουν και μεγάλος, προκαλούσα το φόβο χωρίς να κάνω τίποτα κακό, όλοι με κλωτσούσαν και με πετροβολούσαν, δεν είχα πια ούτε τη δύναμη να γαβγίζω από την πείνα.

Τώρα είμαι ετοιμοθάνατος, δεν ξέρω αν θα προλάβω την αυριανή μέρα και σας ρωτώ:Τι σας έκανα και μου φερθήκατε έτσι, σε τι σας έφταιξα και με καταδικάσατε σ' αυτό τον αργό, φρικτό θάνατο;
 

Εγώ σας συγχωρώ, αλλά σας παρακαλώ να μην πάρετε άλλο σκυλάκι, γιατί δεν αξίζετε την αγάπη που θα σας δώσει, δεν είσαστε δυνατοί να το φροντίσετε και θα κάνετε τα ίδια.

 
Ο παλιός σας φίλος...

Αγ. Νικόλαος (Μπούρτζι) Χαλκίδας
πηγή: Μένιος από Ελευθεροτυπία

Δείτε το παρακάτω video...